Hayatın dengesini bulmak önemli…
Keskin köşeleri törpülemek ama yitirmemek zulme karşı öfkeyi.
Konumlanmamak başkasına göre, kendi yolunu çizebilmek fakat görmek ve tahlil edebilmek hayatı belirleyenleri.
Bilmek, öğrenmek yine de bıkmadan usanmadan şaşırabilmek, beklediklerine dahi…
Kah bile isteye kah şansını deneyerek yenilmek ve her yenilgiyle hem bilenmek hem yeniye çiçeklenmek.
Hayatın dengesini bulmak önemli…
Malum, denge için yere sağlam basmalı insan; bir ağaç gibi kök salmalı, toprağa sımsıkı tutunmalı.
Ama madem ki kalkmışız iki ayak üstüne, sadece köklenmek değil mesele…
Aynı zamanda özgürce, bilinmeyene açmalı kollarını; tutmak, dokunmak, keşfetmek istercesine uzanmalı gökyüzünün enginliğine.
Hem de öyle bir uzanmalı ki kökler sarsılmalı, yerlerinden kopmamak için daha sıkı tutunmalı.
Bir yarımız topraktan battaniyesi altında güvende ve huzurluyken, diğer yarımız o güvenin verdiği rahatlıkla rahatsızlık çıkarmalı, sınırları zorlayıp huzursuzlanmalı.
“Kuş olup uçmak isterken ağaç olup kök salmak”tan yakınır ya hani şair…
Asıl mesele, aynı anda ikisi de olabilmektir.
İşte o vakit dengede durabiliyorsak eğer, her şey tamam dediğimizde bizi büyük bir yanılgı bekler: Çözdük deriz hayatın felsefesini, dengelerin dengesini…
Oysa bilmeliyiz ki iç dengemiz sarsılmaz gibi de dursa yadsınamayan dış faktörler var bu diyalektik yaşamda.
Uzun süre duramayız böyle; mutlaka sıçramalı, koşmalı veya adım atmalıyız ileriye ya da geriye…
Yoksa mahkumuz dengemizi kaybedip istemsizce yere düşmeye…
***
Hayat, her yönüyle bir mücadele…
Boşuna dememişler tarih ancak böyle ilerler diye.
İçimizdeki insan kalan yerlerle, çağımızın yükselen değer(sizlik)leri arasında çekiştiriliyoruz oradan oraya.
Gidip geliyoruz yürekle akıl arasında, kavgada, aşkta, dostlukta, ortaklıkta…
Bazen yeniyor bazen kaybediyoruz sokakta.
Gürlediği de oluyor sesimizin cılız kaldığı da…
Kozların ortaya konduğu da var, kozamızın içine saklandığımız da…
Lakin, kuş gibi, ağaç gibi, en iyisinden değilse bile bir denge durumu seziliyor çevrede…
Nicedir parlayıp parlayıp sönen, durup bekleyen bir mücadele verilmekte.
Ne kuşlar uçabilmekte, ne kökler gerilmekte…
Yeni direnişler ise bu dengenin içinde demlenmekte…
O halde hem uçmaya hazır hem sağlam durabilmeli öncelikle ve sonra mutlaka sıçramalı, koşmalı veya adım atılmalı ileriye ya da geriye.
Yoksa mahkumuz dengemizi kaybedip yere düşmeye…
Nazen Şansal – Baraka Kültür Merkezi Aktivisti
Leave a Reply
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.