Bazen düz yazı yetersiz kalır yaşananları anlatmak için. Hele hele belleğimiz her geçen gün boşalıp yeni baştan doluyorsa bilgi bombardımanı altında, unutuyorsak daha iki hafta önce konuştuklarımızı, bize hatırlatmak düşer. İşte o anda şiirler yetişir imdadımıza.
Aylan’ın cansız bedeni karaya vuralı haftalar oldu. Sonra kaç çocuk daha yitip gitti Akdeniz’in karanlık sularında… Kaç kişi adına birlik denilen kocamış Avrupa’nın sınırlarında polis dayağı yedi… Kaç kişi bedenini sattı karnını doyursun diye… Kaç kişi daha ölüm yollarına düşmekte… Hepsinin adı tekti: Mülteci…
Dağılmış bedenler,
Yıkılmış evler
Ve sağa sola savruk ölüler.
Sahne aynen bu….
Rahat kanepemde otururken
Orda kapkara bulutlarla kaplı
Gökyüzü altında
Mavi düşler kuran
Çocukları izledim.
Ufacık bedenlerde
Saklanmış kocaman gözlerde
Korkunun en saf halini gördüm
Kısalan gölgelerle sızlıyorken
Hür vicdanlar,
Birileri hala vazgeçmedi
Ortadoğu Kasabı olmaktan.
Yıkıntılar arasında
Ömrü harap
Yaşamı çalınmış insanlar
Hepsi feryat,figan.
Yetmiyor hiçbiri,
Dinmiyor acı,
Dönmüyor giden.
Ağlarken toprak
Evren suskun dinledi
Bir halkın yok edilişini.
Ne bir ses
Ne bir soluk.
Herkesin kafasında aynı soru:
“Ne zaman bitecek bu vahşet..? ”
Ama gel gör ki
Kıpırdayan ne bir el
Ne bir parmak…
Bedeninde vicdan taşımayanlarla gelen
Savaş ve ölüm
Evinde oyuncaklarıyla oynayan çocuğu
Yurdundan etti.
O çocuk
Şimdi ülkemde
Ve adı
MÜLTECİ.
Fatih Bayraktar
*Şair Fırat Erdoğan’a satırlarını paylaşmamıza izin verdiği için teşekkür ederiz
